Angen av bork og ein brennande einerbusk

Alfred Hauge (1915-1986) var ein forfattar med ei uvanleg sterk utvikling. Han debuterte i 1942 med den enkle, oppbyggelege fortellinga Septemberfrost, og avslutta forfattarbanen med nokre av dei mest eksperimentelle bøkene i norsk etterkrigsprosa, samla i Utstein-Kloster-syklusen. I denne boka hevdar Jan Inge Sørbø at det ligg ei grunnleggjande spenning mellom øytre og indre, mellom realisme og visjonslitteratur, heilt frå dei første bøkene av. Denne spenninga gjer at Hauge prøver ut og sprengjer den eine litterære forma etter den andre. Samstundes finst det ein konstant problematikk så å seia frå første bok, som er knytt til det lidande menneske, til Guds nærvær i lidinga og samanhengen mellom liding og kunst. Denne problematikken blir undersøkt i skiftande former, med stort alvor og stor humor, i ein av dei mest manslugne forfattarskapane i norsk litteratur.