Kjære vene

For første gong på meir enn eit tiår utgir Margaret Atwood ei omfattande ny diktsamling.

På utsida ser vi nokon som skrumpar inn,

men innanfrå, slik det kjennest

i hjartet og andedraga og under huda, kor annleis,

kor endelaust kor roleg ein del av allting

kor stjerneklart mørkt. Siste andedrag. Guddommeleg

kanskje. Kanskje lindring. Dei elskande fanga

og stengt inne i ei grotte,

røyster heva i ein siste svevande

duett, til det vesle vokslyset

sloknar. Vel, uansett

heldt eg handa di og kanskje

du heldt mi

då steinen eller universet lukka seg

omkring deg.

Men ikkje meg. Eg er enno på utsida.