Rosene i utlandet

Vi kravlar ikring i kvardagane. Desse dagane som det er så uhorveleg mange av. Av og til er det liksom ingenting i dei. Men heile tida ligg det noko under. Noko som alltid fører med seg ei lita uro. Fordi desse dagane kan bli heilt borte. Eller fullstendig forandra karakter. Eg har dyppa pennen min i det og prøvd å formulera noko av dette digre som liksom ikkje er noko som helst. Mange seier at tida går så fort. Men har dei nokon gong planta eit epletre? Eg snur meg av og til tilbake. Ofte sit eg berre på ræva i ein stol og ser. Jøje meg, seier eg. For nokre mulighetar!