Skatten

Kjellaren var mørk som ei tropenatt, fuktig som ein regnskog og lukta som ein sekk rotne poteter. Ikkje eingong rottene kunne trivast ein slik stad. Bak dei slo Slimålen døra att og vreid om låsen. Ikkje ei lysstrime seiv inn nokon stad. Dei høyrde Slimålen gå opp grusgangen langs huset, springa opp trappa og vidare inn i stova. Så skrapa ein stol over golvet. Han sette seg nok til kabalen att.Sjørøvar-Jenny famla seg bort til døra og prøvde opna henne. Det var nyttelaust. Ho leitte med hendene langs dørkanten til ho fann nøkkelholet. Ho hadde vore borti slike gammaldagse låsar før, og visste at dersom ho greide å skuva nøkkelen ut, kunne ho lirka låsen opp. Før ho fekk stukke ein finger inn i låsen, høyrde ho føter som lista seg mot døra på utsida. Like etter vart nøkkelen vriden rundt og døra vart sakte opna. Splitte mine bramsegl, sett sjøbein: endeleg er Sjørøvar-Jenny og Einauge-Bill attende. Moderne sjørøvarar ropar som kjend "Yeeha", men Einauge-Bill held fast på sitt gamle "Hiv o Hoy!" . dette ropet som framleis får motstandarar på alle sju hav til å skjelve i buksene. Denne gongen er dei to berykta piratane på sporet av den aller største av alle skattar, nemleg Sjørøvar-Jennys son, Garm, som ho har gøymt bort for at far hans, sjølvaste Grusomme Grim, ikke skal få kloa i han. Les også:SJØRØVAR-JENNY OG EINAUGE-BILL, 1997DEN NIHALA KATTEN, 1998