Ikkje ein lyd

Rakel har flytta heim til øya der ho vaks opp. Det er nokre år sidan no. Ho kom frå Oslo der ho budde altfor lenge, ifylgje henne sjølv. No finn ho glede i at fleire gjer som henne. Vi møter sju menneske som bur på den same øya. Fire har vendt attende til heimstaden etter å ha levd delar av vaksenlivet ute. To er nye i det vesle samfunnet, mens ein aldri drog. Nokre har flytta til øya for å kome vekk frå livet dei hadde, andre for å søkje etter noko som ein gong var, det dei kanskje har mista. Lygre skriv ofte om menneske som forsvinn, eller ønskjer seg bort. Denne gongen undersøkjer han kva som skjer når ein snur historia, og skriv om dei som kjem attende. Ikkje ein lyd handlar om det å vende attende til ein stad der ein før var ein annan, og kanskje til eit liv nærare naturen, eller til stilla. Stykket krinsar også om enkeltmøter med heilt framande menneske som kan setje spor etter seg i lang tid.